مقاله رسیده
به
هفته نامه قلم معلم
✍✍✍✍✍✍
پیام به معلمان و تشکل های خاموش
✍✍✍✍✍
سلام خدمت دوستان عزیز خصوصا فرهنگیان محترم .
در هنگامه ای که ملت ایران ،جوانان و حتی دانش آموزان وطنم برای رهایی از ظلم و ستم وبرای زندگی شرافتمدانه وبرای احقاق حقوق خودشان ،به خیابان ها آمده اند و به این نتیجه رسیده اند که مطالبه گری و محدود شدن در دایره محدود مطالبه گری صنفی ،نتوانسته ونخواهد توانست تا به حقوق پایمال شده شان دست پیداکنند،آیا رواست جامعه فرهنگی کشورم در حالیکه شاهد قتل دانش آموز انشان در کف خیایان ها هستند،بازهم روزه سکوت گرفته اند؟
آیا مطالبه گری و کنشگری به معنا ی اجرای رتبه بندی و افزایش حقوق و.. است؟
من خود را در جایگاه و مقام معلم ندانسته و نمیدانم اما افتخار می کنم در طول دوران خدمتم آنچه را که در توان داشته ام ،انجام داده ام. اما الان میدانم گرچه نامم را معلم گذاشتند اما معلم من دانش آموزان شجاع و دانش آموزان شهیدی هستند که به من درس مقاومت و شهامت و درس ایستادگی در برابر ظلم را آموختند.
آیا همانطور که معلمان میهنم در اعتراضات سال گذشته ،خواهان همراهی وهم صدایی دانش آموزان و اولیای آنان با جنبش مطالبه گری معلمان بودند،الان بنابر تکلیف اخلاقی ،انسانی ،وجدانی و تکلیف دفاع برای آزادی ایران ،رواست که شاهد قتل دانش آموزان و جوانان در کف خیابان ها باشند و قلم و قدمشان روزه ی سکوت گرفته باشد؟.
آیا معلمان باید به دانش آموزان درس ایستادگی و مبارزه و مقاومت بدهند یا آنکه ما ازکسانی که سن‌شان کمتر از ۱۷ سال است درس بگیریم ؟
سکوت جامعه فرهنگی کشورم و عدم همراهی آنان با ملت معترض ایران و عدم پیوستن به اعتصابات سراسری ،نشان می‌دهد که من معلم و جامعه فرهنگی فقط به دنبال تحقق مطالبات و خواسته های شخصی و صنفی خودمان هستیم و هیچ انگیزه و تلاشی برای آموزش و پرورش توسعه یافته ،برای آزادی، برای دفاع ،هم صدایی ،هم گامی و همراهی با ملت ایران را نداریم.
در فردای حادثه ودر روزگار سخت نباید انتطار داشته باشیم که دانش آموزان ، ما را معلمانی صادق و شجاع بدانند ونباید انتطار داشته باشیم تا آنان نیز برای دفاع از منزلت ومعیشت معلم ،مارا همراهی کنند.
متاسفانه شاهد آن هستیم که بسیاری از اعضای کانون ها و انجمن های صنفی ،کوچکترین تلاشی حتی در راستای جنبش مطالبه گری نداشته جز آنکه در محافل دوستانه و چند نفر ه از فقر و تنگدستی می نالند،نداشته اند.
ضمن احترام به تمام همکاران گرامی ،در اینجا صادقانه و شفاف می گویم که من در مکتب دانش آموزان دهه ی هشتاد ،درس شهامت و مقاومت و شجاعت و چگونه زیستن و چگونه مردن در راه آبادانی وآزادی ملت ایران را از آنان آموختم و همینجا به چنین دانش آموزان شجاع و شهیدی مانند دانش آموز شهید امیرحسین بساطی می گویم که من نتوانستم و لیاقت آن را نداشتم که به تو درس زندگی و چگونه زیستن را بیاموزم ودر برابر عظمت و شجاعت بی نظیر شما و دانش آموزان شجاع و هم رزمانت، سرتعظیم فرود می آورم و باز مس گویم معلم واقعی تو بودی که برای آزادی وابادانی ایران از جانت گذشتی ،نه من که شغلم معلمی است و منتظرم تا دیگران، تاوان و هزینه بدهند و از ثمره ی تلاش و رشادتشان استفاده کنم و نام خودرا معلم بگذارم.
دانش آموزان شهیدم ،شماها معلم من معلم بودید وهستید و این من هستم که باید از شما بیاموزم.
۱۸ مهر ماه ۱۴۰۱
# اعتصاب سراسری معلمان
https://chat.whatsapp.com/KxGD0A8WYLj90cVsYrJdtV
https://t.me/ghalamemoalem
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر