" بخشی ا ز بیانیه جلسه شورای هماهنگی تشکل های صنفی فرهنگیان ایران 20 آذر 82 تهران"
( کسی به فکر گل ها نیست ، نیش فقر و جولان جهل دست باغبان مهربان همان معلم دلتنگ را بسته است . نمی خواهند باور کنند که باغچه دارد می میرد.)
ملت بزرگ ایران ، فرهنگیان عزیز
دیری است که عرصه طراوت و شادابی ، دانش ، هنر و معرفت خواهی نسل جوان و نونهالان عزیز این سرزمین به دلیل بی مسئولیتی ،بایر و کم حاصل شده ، ناکارآمدی وضعف گسترده ای نظام آموزشی و مدارس جوان ترین کشور دنیا را با 17 میلیون دانش آموزفراگرفته است . چه کسانی از معلم می خواهند که افت شدید تحصیلی و فقر و فساد و بی هدفی دانش آموزان را ببینند و در عوض از امید و آینده ای روشن سخن بگوید ؟ محدودیت ها و کمبود ها را لمس کند اما لب به اعتراض نگشاید چه کسانی از معلم می خواهند که به جای پرسش گری و خرد ورزی به دانش آموزان سلطه پذیری ، ارادت ، اطاعت و کهنه پرستی بیاموزد ؟ چه کسانی در برابر هر نوع خلاقیت و نوآوری و اصلاح و تغییر مقاومت نشان می دهند و معدود معلمانی که مانند زرین دانه ها در گوشه و کنار کشور درفشانی می کنند در حصار بخشنامه ها به بند می کشند و در زیر بار مدیریت متمرکز و انحصار طلب زمینگیر می کنند؟
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر