حق را به بها دهند نه به بهانه

حق را به«بها»می دهند نه«بهانه» ✍️ اسداله حیرانی شب تا صبح دراین فضای بی شحنه و عسس مجازی با هویت غالبا غیرواقعی ، می نویسیم و فوروارد می کنیم و پهلوان دور گودی می شویم که پی در پی فرمان«لنگش کن» را صادر می کنیم. از برنامه های ناسا و پیامدهای فرمان یاسا ، سخن می رانیم و به زمین و زمان بد می گوییم. پای مبارک مان توی کفش هر موضوعی است و جامع العلوم و دایره المعارف همه مسائل اجتماعی می شویم الا درد بی درمانی که خود درآن دست و پا می زنیم. چنان وانمود می کنیم که سرچشمه عدل و منشا آفرینش مساوات و برابری، ما هستیم و بس. گویی قسط و داد خانه زاد عملکرد ما بوده و جزآن نیست. کی ازاین سخن فرسایی ها خسته می شویم؟ چه زمانی قرار است عالم اهل عمل باشیم و سخنان روی منبرمان فقط توصیه به دیگران نباشد؟ کی قراراست از پشت صورتکی که به چهره ی واقعیت وجودی خود زده ایم، خارج شوبم و از اسب چموش سخن پیاده شویم و سرکی هم به خانه عمل بکشیم؟ هرکس کمترین انتقادی از معلم کند، زمین و زمان را به هم می دوزیم که : وااسفا به ساحت معلم، اهانت شده و ...!!! معلمی که نتواند برای احقاق حقوق اجتماعی و شغلی خود ، راست قامت بایستد و حقش را مطالبه کند، ردای معلمی بر تن شخصیتش زار می زند. معلمی که جرئت نمی کند در همین گروه های مجازی با هویت واقعی خود، ابراز وجود کند و پشت نقاب شخصیت های اختصاری و جندنقطه ای و یک وجبی ، پنهان می شود و برای آن هم عذرهای بدتر ازگناه می تراشد، فرسنگ ها از شخصیت معلمی فاصله داشته و محصول تربیتش نیز همچون خودی بوده است. آری حق را به بها می دهند نه بهانه های واهی. حق را باید با دستان اراده گرفت. کسی آن را در طبق زرین تقدیم کسی نخواهدکرد. تا وقتی هنگام تجمعات اعتراضی فرهنگیان، به زایشگاه «جیم فنگ» مراجعه می کنیم تا توجیه و بهانه را تحویل دهیم، نباید حقی برای خود متصور باشیم. درکشور ما ثابت شده که بر نظام بودجه ، قانون جنگلی «تنازع برای بقا» جاری و ساری است. پس به قدر همت خود ، متوقع باشیم و فراتر از آن، چیزی طلب نکنیم. 🔴 هشتم بهمن ۹۶ را دریابید که مطالبه حق، از خصائل نیک انسان است.