باور اعتراض صنفی نتیجه آگاهی است

باور اعتراض صنفی، نتیجه آگاهی است ✏✏✏✏✏✏✏✏✏✏✏ باور هریک از اعضای جامعه فرهنگی هم می‌تواند نتیجه‌ی آگاهی باشد و هم می‌تواند زاده‌ی باورمندی جزمی و فاقد پرسش، در مورد اعتراض صنفی باشد. این دو را باید از هم تفکیک نمود و با دو رویکرد متفاوت با هریک برخورد نمود. هردو را باید نقد کرد و مورد شک قرار داد، اما نمی‌توان به هردو حرمت را قایل شد. زیرا وقتی باور اعتراضی با آگاهی با نقد و پرسش مواجه ‌شود. در پی اثبات حقانیت اعتراض صنفی خود بر می‌آید و چنین ظرفیت و امکانی را هم دارد، که به باور درونی اعتراض صنفی برسد. اما باور جزمی اعتراض صنفی چون برای استقرار خود چنین مرحله‌یی را قبلاً سپری نکرده، می‌کوشد دوباره با همان جزمیت در پی نابودی پرسش و پرسش‌گر در مورد اعتراض صنفی برآید. از این‌رو حرمت قایل شدن همسان به این دو امر ِآگاهی مبتنی بر نقد و پرسش و یقین و باور فاقد پرسش، خود گمراهی دیگری است. یعنی اگر هر عضو جامعه فرهنگی با آگاهی به باور اعتراض صنفی برسد. حاضر است برای اعتراض صنفی فداکاری کند. وقتی عضو جامعه فرهنگی نسبت اعتراض صنفی باور نداشته باشد. حاضر نیست فداکاری کند ،واز منافع شخصی بگذرد. به همین دلیل است. تعداد قلیلی از جامعه فرهنگی حاضر هستند. برای اعتقادات خود به زندان می روند. دست از مطالبات وخواسته های خود دست برنمی دارند.. چون با اگاهی به اعتراض صنفی رسیده است. محمد خاکساری از موسسین کانون صنفی معلمان 20 بهمن 98