۱۱۵ - نام های بی نشان در تقویم
اواخر اردیبهشت ۶۹ بود. از یک سو به درس و مشق پسرم رسیدگی می کردم تا برای امتحاناتش آماده شود و از سوی دیگر به امور درسی خود می پرداختم. با این وجود هنوز تایپ کارهای رادیو و تلویزیون را تا نیمه شب انجام می دادم. برای همین تقویم آن سال را جهت تعیین روزها و تقسیم بندی زمان بررسی کردم. نامگذاری روزهای سال توجه مرا جلب کرد.
۲۵ اردیبهشت ۶۹، روز «بزرگداشت فردوسی» بود. انسان والایی که سی سال از عمر خود را صرف سرودن «شاهنامه» کرد و زبان فارسی را زنده نگه داشت. اهمیت فردوسی در آن است که با آفریدن « شاهنامه» این اثر همیشه جاوید نه تنها زبان، بلکه کل فرهنگ و تاریخ و به عبارتی اصالت اقوام ایرانی را جاودانگی بخشید.
او در وصف «شاهنامه»چنین سرود:
بناهای آباد گردد خراب/ ز باران و از تابش آفتاب
پی افکندم از نظم کاخی بلند/ که از باد و باران نیابد گزند
بسی رنج بردم بدین سال سی/ عجم زنده کردم بدین پارسی
نمیرم از این پس که من زنده ام/ که تخم سخن را پراکنده ام
«شاهنامه» روایت نبرد نیکی و بدی است و پهلوانانی چون فریدون، سیاوش، کیخسرو، رستم، گودرز و طوس جنگجویان این نبرد همیشگی در هستی هستند و شخصیتی چون «ضحاک» نماد ظلم و ستم است. اندیشه فردوسی در « شاهنامه » مدافع نیکی در برابر ظلم و ستم است.
سالها نامی از شاهنامه در رادیو و تلویزیون برده نمی شد و حتی اوایل انقلاب «مشتی رند را سیم دادند» تا مجسمه او را از «میدان فردوسی» تهران فرود آورند اما با مقاومت مردم روبرو شدند و بعد مجسمه ی او در دانشگاه مشهد را شبانه سرنگون کردند.!!!
روز ۲۷ اردیبهشت ۶۹ روز ارتباطات و روابط عمومی بود. وسیله ارتباطی مردم تلفن های ثابت در خانه ها بود و رادیو و تلویزیون در اختیار حکومت. بعضی از مردم با دستگاه ویدئو، فیلم هایی را در خانه می دیدند. حکومت ویدئو را ممنوع کرد و با مجازات زندان و جریمه نقدی با متخلفین برخورد می شد و مردم از این مداخلات ناراحت بودند.!!
حکومت تازه متوجه اهمیت روابط عمومی شده بود.!! به طور مستمر در آگهی روزنامه ها برگزاری گردهمایی و « سمینار» روابط عمومی ادارات مختلف دیده می شد.! چون این گردهمایی و سمینارها به صرف ناهار ختم می شد مردم به شوخی نامش را « سمیناهار» گذاشته بودند و می گفتند:« اثری از نتیجه سمینار دیده نمی شود پس هدف برگزار کنندگان بیشتر، بهره برداری از بودجه آن اداره است»!!
۲۸ اردیبهشت روز بزرگداشت عمر خیام بود. شاعر، ریاضیدان و منجم. کسی که اگر فقط همین شعر او را سر لوحه زندگی قرار دهیم برای حفظ انسانیت کافی است.
آن قصر که جمشید در او جام گرفت/ آهو بچه کرد و روبه آرام گرفت
بهرام که که گور می گرفتی همه عمر/ دیدی که چگونه گور بهرام گرفت؟
از خیام هم نامی در رادیو تلویزیون برده نمی شد.!!
اول خرداد ۶۹ روز بهره وری و بهینه سازی مصرف بود. تقریبا هر روز در تلویزیون یک مرد در لباس مامور برق با کلاه ایمنی و عینک به بچه ها و مردم صرفه جویی در مصرف برق را توصیه می کرد و با آهنگی خاص می خواند:« هرگز نشه فراموش، لامپ اضافه خاموش»
سوم خرداد ۶۹ روز فتح خرمشهر در عملیات بیت المقدس بود . این شهر از زمان آزادسازی در ردیف شهرهایی که باید « بازسازی» شوند قرار گرفت ولی متاسفانه هنوز ساختمان های ویران، آلودگی آب و هوا و نبود مراکز تولید کار، مردم و جوانان بیکار این شهر را رنج می دهد.!!
۴ خرداد ۶۹ «روز دزفول_ روز مقاومت» نام داشت. این روز یاد آور مقاومت مردم این شهر در طی ۸ سال جنگ تحمیلی است. زمانی که دزفولی ها با خشم فریاد می زدند:« موشک ۶ متری زدند تو کوچه ی ۳ متری»!!
روز ۵ خرداد ۶۹ را به مناسبت تولد حضرت معصومه «روز دختران» نام گذاشتند. دخترانی که باید از همان کلاس پیش دبستانی حجاب اجباری را رعایت کنند و سالها در دبستان و راهنمایی و دبیرستان، حتی با وجود معلمان و مدیران زن باید باحجاب باشند.!! بعد هم تبعیض های جنسیتی را تحمل نمایند. قبل از انقلاب ۵۷ من، دختر دایی ها و دختر خاله هایم بی حجاب بودیم ولی مادرانمان چادری بودند. بعد از انقلاب و اجباری شدن حجاب مادرانمان چادر را کنار گذاشتند و مانتو شلوار پوشیدند.!
روز های ۱۴ و ۱۵ خرداد به مناسبت مرگ خمینی و قیام ۱۵ خردادتعطیل بود. برخی افراد که اتوموبیل داشتند به مسافرت رفتند. یکی از پسران فامیل که سرباز بود می گفت:« برای سالگرد خمینی ما را به محل دفن او بردند و من اتوبوس های زیادی را دیدم که افراد را از روستاها به تهران آورده بودند و سپاه غذا ی رایگان به آنها می داد.»!!
نام روزهای بالا یا روز های معلم، کارگر، پرستار، زن و مادر، پدر، دانشجو و... در تقویم سالانه بدون نشان از رعایت حق و حقوق صاحبان نام ها توسط حکومت، باعث تاسف بسیار است.
https://t.me/Khaterate_khanom_moalem
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر