۱۰۴ -تامین اقتصادی لازمه ی پیشرفت جامعه است
۱۸ مهر ۶۸ یک ماه از ورود من به دبیرخانه معاونت پرورشی یا بهتر بگویم حوزه ستادی وزارت آموزش و پرورش می گذشت. در این روز وقتی هنگام ظهر بچه ها را از مدرسه به اداره آوردم و خواستم از پله ها بالا بروم تا خورا به اتاق کارم برسانم، مردی را دیدم که یک گونی که گویا شکر یا برنج در آن بود را روی شانه ی خود گذاشته و به سختی از پله ها بالا می رفت.
من جهت احتیاط توقف کردم و مانع رفتن پسرانم نیز شدم تا او همه ی پله ها را طی کند و از راه پله خارج شود. وقتی او وارد راهرو شد من مسیر خود را ادامه دادم و همراه بچه ها از پله ها بالا آمدم. مردی نسبتاً چاق را دیدم در کنار گونی حجیمی که روی زمین قرار داده، پشت درب اتاق کار ما ایستاده و با دست به درب می زند.
خانم «ش» درب اتاق را باز کرد و گفت:« ببخشید آقای «آ» خیلی زحمت کشیدید و خجالتم دادید.» آن مرد در حالی که کت و شلوارش را مرتب می کرد پاسخ داد:« خواهش می کنم، نه، زحمتی نبود.» سپس آن مرد به اتاق دیگری که کنار اتاق ما بود، رفت و وارد آن شد. روی دیوار کنار درب آن اتاق پلاکارتی نصب بود که روی آن نوشته بود« اداره کل بهداشت مدارس» .
فاصله ی بین راه پله و اتاق را طی کردم و وارد اتاق کار شدم . بعد از سلام من و بچه ها به خانم «ش» پرسیدم:« این آقا کی بود و چی آورد اینجا؟» خانم«ش» گفت:« این آقا مدیر کل بهداشت مدارس است و گونی برنجی را که من از فروشگاه تعاونی مصرف آموزش و پرورش خریده بودم را برایم به اینجا آورد.»
**عملکرد انسانی و متواضعانه آن آقا که حالا فهمیدم مقام مدیر کلی دارد، مرا تحت تاثیر قرار داد و بعد از آن روز، هرگاه او را می دیدم با احترام به او سلام می دادم.*
۲۴ مهر ۶۸ مرتضی حنانه موسیقی دان و آهنگساز نامی ایران در سن ۶۷ سالگی درگذشت. او متولد ۱۳۰۱ در شهر تهران بود. پدرش مهندس محمد حنانه، موسس دبیرستان ایرانشهر بود. مرتضی پس از دوره ابتدایی، در هنرستان موسیقی مشغول تحصیل می شود. هنرستان ده نفر از موسیقی دانان چکسلواکی را استخدام کرده بود که مرتضی حنانه آموختن هورن(کر) رازیر نظر « رودلف اوربانتس» آغاز نمود. وی بعد ها به عنوان نوازنده هورن اول «ارکستر سمفونیک تهران» شناخته شد.
با تعطیل شدن هنرستان موسیقی در زمان رسیدن آتش جنگ جهانی دوم به ایران، حنانه با کمک سایر علاقمندان کنسرت هایی برپا نمود و بعد با این جمع پایه «ارکستر سمفونیک تهران» گذاشته شد.
حنانه اثر معروف خود« سوییت شهر مرجان» را روی قصه ای از غلامحسین غریب به پایان برد. در سال ۳۲ در جشن هزاره ابن سینا، سفیر وقت ایتالیا بورس هنری کشورش را به او داد و حنانه در مرکز عالی موسیقی واتیکان به تحصیل پرداخت. در سال ۴۰ پس از فارغ‌التحصیلی به ایران برگشت و در سال ۴۱ ارکستر بزرگ« فارابی» را بنیاد کرد. در سال ۴۲ به عضویت « شورای عالی موسیقی رادیو ایران » در آمد و «ارکستر سمفونیک رادیو ایران» را به نام « ارکستر فارابی » پایه گذاری کرد.
در سال ۴۵ از طرف رادیو ایران به دعوت « یونسکو» به « تریبون انترناسیونال آهنگسازان رادیو و تلویزیون» اعزام شد و قطعاتی از «ارتوریو» اثر خود را اجرا کرد که از رادیو ایرلند و سوئیس پخش شد.
او در دهه ۵۰ در جشنواره شیراز موفق به دریافت جایزه « گراندمانسیون اسپیسال» شد.جایزه بهترین آهنگ ساز برای فیلم سینمایی « فرار از تله» را دریافت کرد . او موسیقی سریال تلویزیونی « هزاردستان» را هم ساخت.
به قول زنده یاد محمد علی اسلامی ندوشن در کتاب « فرهنگ و شبه فرهنگ» :« فرهنگ زائیده ی شرایط مادی و اجتماعی است. انسان گرسنه, فکری جز رفع گرسنگی نخواهد داشت و نمی تواند خالق فرهنگی باشد. فرهنگ آنجاست که فرصت های مناسب در اختیار استعدادها قرار داده شود. در چنین موقعیتی جامعه به بهترین بازده فرهنگی می رسد.»
پیامبر اسلام هم گفته است:« لا معاش له لا معاد له »(کسی که معاش(زندگی مادی) ندارد معاد(زندگی معنوی) هم ندارد.»
بنا براین حکومت باید امنیت اقتصادی زندگی مردم را تامین کند تا افراد جامعه بتوانند زندگی معنوی خود را پرورش دهند.
مرتضی حنانه و افرادی چون او جزو انسان هایی هستند که ایران برای پیشرفت در همه ی امور خود به وجود آنان نیاز دارد. اگر یک حکومت قدر این انسان ها را دانست و به آنان احترام گذاشت، در همه ی امور کشور پیشرفت خواهد کرد. برای رسیدن به پیشرفت لازم است که حقوق انسان ها به رسمیت شناخته شود و قوانین جامعه از حقوق اجتماعی مردم حمایت کند و اگر حکومتی چنین نکرد هیچگاه در امر کشورداری موفق نخواهد شد. همانگونه که تا کنون در کشور ما وضع قوانین، بیشتر پوششی جهت دخالت همه جانبه ی حاکمیت در امور جامعه است.
https://t.me/Khaterate_khanom_moalem
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر