۱۰۷ -خودکشی زن و بچه شهید، از ظلم حکومت مدعی اسلام
۳۰ آذر ۶۸ شب یلدا بود . بعد از پایان کلاس دانشگاه محمد با موتور سیکلت به دنبالم آمد. با هم به بازار میوه میدان امام حسین رفتیم. مردم را در حال خرید انار و هندوانه دیدم. ما هم یک هندوانه کوچک و دو کیلو انار و مقداری شیرینی خریدیم و به خانه برگشتیم. شب بعد از شام خانواده کوچک ما هم مثل سایر هموطنان، شب یلدا را جشن گرفت. البته تلویزیون کشور این شب را نادیده گرفت.!!
خانم «ش»اهل بوشهر بود. زنی خون گرم، مهربان و خنده رو که با لهجه ی بوشهری صحبت می کرد. همسرش در تظاهرات ایام انقلاب ۵۷ شهید شده بود و او با امتیاز همسر شهید بودن به عنوان ماشین نویس به استخدام آموزش و پرورش در آمده بود. او حالا در « شهرک شاهد» ( مجموعه ای از ساختمان ها که خانواده شهیدان جنگ ۸ ساله ایران و عراق را در آن ساکن کرده بودند.) با دو فرزندش زندگی می کرد.
روز ۲۰ دیماه ۶۸ که به اداره رفتم بر خلاف همیشه خانم «ش» را ناراحت و غمگین دیدم. از او پرسیدم:« چیزی شده؟ چرا ناراحتی؟» او گفت:« دیروز همسر یک شهید، خود و فرزندان شهید را با خوردن مرگ موش کشت.»!!
با تعجب و ناراحتی بسیار پرسیدم:« آه، چرا، برای چه»؟ او گفت:« این بنده ی خدا « کرد» بود و شوهرش در جنگ « مفقودالاثر » شده بود. این خانم و دو بچه اش در یکی از خانه های «شهرک شاهد» زندگی می کردند. بنیاد شهید او را تحت فشار قرار می دهد و به او می گوید چون معلوم نیست که شوهر تو شهید است یا نه، باید خانه را تخلیه کنی و از این جا بروی.!!
او که کسی را نداشته در خانه می ماند اما بنیاد شهید آب و برق ساختمان را قطع می کند تا او مجبور به تخلیه ساختمان شود.»!!
در این لحظه خانم «ش» بغضش ترکید و با دستمالی اشک هایش را پاک کرد. من نیز در حالی که از شدت گریه هق هق می کردم به یاد روضه هایی که آخوندها از «آتش زدن خیمه های اهل بیت امام حسین در روز عاشورا» می خواندند، افتادم.!!
از خود سوال کردم یعنی کسانی که مسئول نگهداری و احترام به خانواده ی شهدا هستند خلق و خوی «یزید» ی دارند و حالا خودشان به « خانه ی اهل بیت شهید وطن حمله ور شده اند.»؟!!
باورش برایم سخت بود که در حکومتی به اصطلاح اسلامی چنین ظلمی صورت گیرد. هر چند هنوز فقط اندکی از میزان کشتار سال ۶۷ زندانیان سیاسی توسط همین حاکمیت افشا شده بود و نمی شد آن را از یاد برد.!!!
خانم «ش» ادامه داد:« طفلک همسر شهید خیلی تلاش می کند و پیگیر می شود ولی نتیجه ای نمی گیرد و وقتی از همه جا نا امید می شود مقداری سم « مرگ موش» تهیه می کند و آن را در غذای خود و فرزندانش می ریزد و به این ترتیب به زندگی خود و فرزندان شهید پایان می دهد.»!!!
خانم «ش» و من از ظلمی که در حق همسر و فرزندان شهید شده بود به قدری ناراحت شدیم که بی اختیار و به شدت می گریستیم و به مسببان این واقعه لعنت می فرستادیم.!!
من گفتم:« هر روز از رادیو و تلویزیون از قول خمینی گفته می شودکه:« خانواده ی شهدا چشم و چراغ ملت هستند.» پس چرا خود بنیاد شهید به جای مراقبت و احترام به خانواده ی شهید این «چشم و چراغ» را کور می کند.»!!
رئیس بنیاد شهید آخوند مهدی کروبی بود. او از ۲۵ اسفند ۵۸ تا مرداد ۷۱ رئیس بنیاد شهید بود.!
خانم«ش»گفت:« والله ما ساکنان «شهرک شاهد» هم اسیر دست حکومت هستیم.! وقتی مراسم یا برنامه ای دارند از خانواده شهدا سواستفاده می کنند.»!! پرسیدم:« به چه صورت؟ » گفت:« هیچی، جمعه هر هفته اتوبوس می آورند داخل شهرک و با بلندگو همه را صدا می کنند تا به عنوان «سیاهی لشگر» به « نماز جمعه» ببرند.!! ایام دیگر، مثل راهپیمایی ۲۲ بهمن،روز قدس و سایر تظاهرات حکومتی هم باز از ما به عنوان سیاهی لشگر استفاده می کنند.»!!
من گفتم:« متاسفانه این برنامه را با دانش آموزان مدارس هم انجام می دهند. با این تفاوت که «مربیان تربیتی» نقش آن بلندگو را در مدرسه بازی می کنند. از پسران فامیل که سرباز بودند نیز شنیده ام که همین برنامه را در «سرباز خانه ها» و «پایگاه های بسیج» هم اجرا می کنند.»!!
بدبختانه سران جمهوری اسلامی فقط به آسایش و راحتی خود و چابلوسان اطراف شان می اندیشند. همان چیزی که سالها بر منابر مساجد در نکوهش معاویه و یزید می گفتند را خود عمل کردند. دردی از مردم درمان نکردند و خود به بیماری «بی دردی» دچار شدند.!!
این بیماری دردی است که «هویت انسانی» فرد را ذره، ذره از بین می برد.! سعدی بزرگوار فرزندان آدم را چنین وصف می کند :
بنی آدم اعضای یکدیگرند / که در آفرینش ز یک گوهرند
چو عضوی به درد آورد روزگار /دگر عضو ها را نماند قرار
سپس سعدی خطاب به کسانی که نسبت به درد و رنج دیگران بی اعتنا هستند چنین می گوید:
« تو کز محنت دیگران بی غمی/ نشاید که نامت نهند آدمی»
https://t.me/Khaterate_khanom_moalem
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر