ذهن دیکتاتور ها از سیمان است
🖍🖍🖍🖍🖍🖍
تبنگوهای* تهی ؛ چشم به راهت هستند تا برگه ای که در آن میزان بلاهت ات را نوشته ای درونش اندازی ، ۴۵ سال رای دادی و هر روز سفره ات کوچکتر و کو چکتر گردید امروز در آن سفره کوچک ات هم دیگر نانی نیست .
در گور بی مرده شیون مکن برخیز و خود را بتکان غبار را که روبیدی بایست و بگو راه تاکنون رفته به پایانی بایسته وخوش نرسید ؛ راهی دیگر باید .
پیش از آن که عصایی دست ات دهند تا با کمرخم شده راه روی در اندیشه چاره باش ؛ زندگی آه است و دَم مگذار آه پشیمانی از نهادت برآید وآنگاه دَم در کِشی ؛ اگر ۴۵ سال پیش گفتی مرگ بر دیکتاتور امروز هم بگوی با فریادی بلندتر زیرا از دیکتاتور دیکتاتورتری یافتی که در همه رگهای پیکرت سرک کشید ، زهرآگین شان کرد و شرنگی تلخ به کامت ریخت .
برایت کیفر می نویسند که چرا خواسته هایت را فریاد می زنی تا گوشی شنوا پیدا کنی ؛ در هیچ کجای این جهان بجز در همسایگی خاوری کشورت برای ازادی و آزاد اندیشی جان نمی ستانند .
باید بدانی که هر انسانی از همان دَم زاده شدن دارای حقوقی است که نباید از او دریغ شود. اما دیکتاتورها نه گوش شنوا دارند ونه پایبند قانونند تا حقوق انسانها را گرامی بدارند و فریادها را بشنوند ؛ تا آن هنگام که خود را پای میز دادرس به بینند . خوانش تاریخ برای هر خردورزی درسی بزرگ دارد البته اگردارای دهنی باز باشد که شوربختانه دیکتاتورها نه تنها ذهنشان سیمان گرفته است بلکه میزان توانایی بتُون ذهنشان در برابر ۱۰ ریشتر لرزه گاه توان ایستادگی دارد و می کوشد که فرو نریزد و خود را نبازد ولی تاریخ می گوید گذر سالها همه چیز را فرسوده و زمان را نیز دگرگون می سازد آن بِتُون آرمه هم بی گمان روزی فرو می ریزد ولی در این ریزش پیرامونش را هم به تباهی می کشاند .
راه دیکتاتورها پیوسته به بُن بَست می رسد بدانجا که می رسندتازه در می یابند که راه گریزی نیست و چه بسا که باید تاوان همه کارهای زشت را بدهند و گاه دیده ایم که گردن را هم به تیغ سپرده اند .
دیکتاتورها آزموده ها را باز هم می آزمایند که نشان از کندی ذهنی و یا گونه ای بیماریست که در اثر چیرگی به زور سر نيزه بر مردمان است . دیکتاتورها چنان خودبزرگ بین می شوندکه پیرامونیان را بهیچ می انگارند بجای همه می اندیشند و آنچه را خود می خواهند به انجام می رسانند به اینگونه انسانها خودکامگان بد اندیش و بدکردار بایدگفت که پیوسته هم سرنوشتی همانند داشته انداما هرگز در سریر نشسته خویش به پایان ناخوش نیاندیشیده و نمی اندیشند .
هرخودکامه تاریخ از زمان آمدن تا رفتن خون بیگناهان بی شماری را می ریزد و خانواده های بسیاری را به سوگ عزیزان شان می نشاند ودر پایان راهی که خود آغاز کرده اند نیز جانشان ستانیده می شود .
گیتی پورفاضل
۱۴۰۳/۴/۸
تَبَنگو = صندوق
https://t.me/ghalamemoalem
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر