پیام رسیده
به
هفته نامه قلم معلم
🖍🖍🖍🖍🖍🖍🖍
*آزادی نهتنها حق بلکه مسئولیت است*
*شکراله مسیح پور*
۵ خرداد ۱۴۰۴
در شرایط کنونی ، برای کسب آزادی راهی بهتر از مبارزات مدنی ، از طریق اعتصابات سراسری متصور نیست.
هر پدیده و یا رخداد اجتماعی معلول علتی است که در یک فرآیند زمانی در جریان بوده و به تدریج برجسته و برجسته تر می شود. اعتصاب کامیونداران و به تدریج صنوف دیگر، با عمیق تر شدن بحران های روز افزون اقتصادی و ژرف تر شدن شکاف احتماعی امری گریز ناپذیر است.
- وقتی کامیون دار در آمدش پاسخگوی هزینه های کمر شکن زندگی اش نیست ، چرخ کامیونش چگونه بچرخد.؟
- وقتی نانوا به علت بحران برق ( که پزشکیان برای فرار از مسئولیت ، با ستم بر واژه ها بحران را ناترازی می خواند)، خمیراش را دود بریزد، حتا نمی تواند برای خانواده خود نان ببرد.
- وقتی پرستار به جای ۸ ساعت کار ۲ شیفت کار کند
- و قتی باز نشسته حقوق اش هزینه های اولیه و ضروری را پوشش ندهد ، آیا راهی جز اعتصاب و اعتراضات مدنی سراسری باقی می ماند؟
در شرایطی که حاکمیت از ترس خیزش دانش آموزان قصد دارد نظامیان را در مدارس مستقر کند و مدرسه را به زندان، برای دانش آموزان و آموزگاران تبدیل کند، آیا چاره ای جز نافرمانی مدنی و مقاومت مدنی وجود دارد؟
تمام این وقایع و از جمله زمین ماندن محصول کشاورزان، زنجیر وار و حتا تعطیلی بازار، سلسله رخدادهایی است که در هم تنیده و به هم گره خورده است. از گذشته تا اکنون بار سنگین اعتصابات بر دوش کارگران، زحمت کشان ، معلمان و اقشار تهی دست جامعه بوده.
بنا براین دو راه بیشتر پیش پای مردم وجود ندارد.
۱-سکوت انتخاب کنند و شاهد مرگ تدریجی خود باشند ، مرگی قسطی که زحمت کشان و ستم بران روزانه قسط آن را می پردازند و به تدریج برای دیگر اقشار هم رقم خواهد خورد .
۲- همه اقشار و طبقات ، برای رهایی از مرگ تدریجی ، بپذیرند که آزادی هزینه دارد و تا پای جان باید مقاومت کنند.
جان کلام، اینکه آزادی بدون هزینه به دست نمی آید و دیکتاتور ها آزادی را در سینی طلا به مردم هدیه نمی دهند.
سه شنبه
۶ بهمن ۱۴۰۴
https://t.me/ghalamemoalem
https://chat.whatsapp.com/KUIIQQVSlp1DbFqWui5pSk
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر