🫳🏼«خروش خاموشان؛ فراخوان به اعتراض و استمرار مقاومت مدنی»
✊ ✊🏽✊🏽✊🏽✊🏽✊🏽
۱
. مقدمه:
↙️صدای خفهشده ملت
در دل سکوتِ سنگین سرزمین،
هنوز تپشِ امید و عدالت زنده است. هرچند حکومت میکوشد فریاد مردم را در گلویشان خفه کند،
اما تاریخ نشان داده است که آتش عدالتخواهی هرگز خاموش نمیشود.
این آتش، اگرچه با شرارهای کوچک آغاز شود، سرانجام سراسر میهن را فرا میگیرد.
۲
↙️. تجربههای تاریخی اعتراضات
نگاهی به گذشته نشان میدهد که هیچ جنبش مردمی یکشبه سراسری نشده است.
در سال ۱۳۵۷، اعتراضات تنها در چند شهر آغاز شد و سپس موجی شد که بنیان ظلم را لرزاند.
در جنبش ژینا نیز فریاد آزادی از چند شهر برخاست و به جنبشی ملی بدل شد.
اعتراضات معلمان در سال ۱۴۰۰ نمونهای روشن است؛ حرکتی که از ده تا بیست شهر آغاز و تا اسفند همان سال به بیش از دویست شهر رسید.
در سال ۱۳۸۵ نیز همین استمرار و پیگیری بود که صدای معلمان از آخر بهمن با۰۰ ۳ نفر شروع شد ادامه یافت به گوش همه رساند
همکارانی در آن تجمع شرکت کردند آخر اسفند به حدود ۱۵ هزار نفر رسید .
اعتصاب سهشنبههای «نه به اعدام» از زندان قزلحصار جرقه خورد و به بیش از چهل زندان رسید.
تجمع بازنشستگان نیز چون رودخانهای آرام ولی پیوسته، مسیر خود را گشود تا دولت را وادار به عقبنشینی کند تا حدودی مطالبات آن را حکومت داد.
۳
.↙️ وظیفه تشکلهای داخل و برونمرزی
برخی بر این باورند که تشکلهای سیاسی خارج و داخل مثل شاخه ۱۵ تشکل شورای هماهنگی تشکلهای فرهنگیان ،نباید بیانیه یا فراخوان اعتصاب و اعتراض صادر کنند،
چرا که ممکن است در ابتدا با استقبال روبهرو نشود.
اما این اندیشه نادرست است.
مسئولیت سیاسی و اخلاقی ما اقتضا میکند که صدای مردم دربند باشیم؛ حتی اگر مردم در داخل بهدلیل فشار و سرکوب نتوانند همراهی کنند که می توانند اعتصاب و تجمع کنند.
اگر استقبال کم بود، باید صادقانه گفت که «فشار امنیتی مانع حضور شد»، نه اینکه از وظیفه خویش چشم بپوشیم.
بیعملی در برابر ظلم، خود نوعی همراهی با آن است.
۴
↙️تجربهی تشکلهای صنفی
در گذشته، شورای هماهنگی تشکلهای صنفی فرهنگیان نیز گاه با استقبال اندک روبهرو میشد. حکومت ادعا میکرد: «شما پایگاه مردمی ندارید».
پاسخ روشن بود:
«مجوز تجمع بدهید، آنگاه خواهید دید که ملت چگونه حضور مییابد».
هر حرکت مدنی نیازمند استمرار است، نه استقبال آنی. استمرار است که کوه را میتراشد.
۵.
↙️فراخوان نهایی
اکنون که در برخی شهرهای اروپایی، ایرانیان در سهشنبههای
«نه به اعدام» گرد هم میآیند، شایسته است دیگر تشکلهای جمهوریخواه و آزادیخواه نیز همدلانه، هماهنگ و منظم در داخل وخارج به این حرکت بپیوندند.
اعتراض حق مردم است؛ و اعلام آن، وظیفهی ما است.
به پا خیز ای فرزند ایرانِ دیر،
که فجر آزادیست، نزدیک و سیر.
اگر شعلهای از ستم سر زند،
زِ خاکسترِ ما قیامت جهد.
به یاریِ هم، درون و برون،
شکافیم دیوار ظلم و جنون.
که تاریخ گوید به فرزندانِ نو:
خموشی نکردند مردانِ کو.
هفته نامه قلم معلم
پنجشنبه
۲۴ اسفند ۱۴۰۴
+989121090293
@MKhaksari902
https://khaksari.org/teachers_pen/
https://chat.whatsapp.com/EBVBDGtD5OS9YSyZ5ZhL5A?mode=ems_copy_t
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر