↙️صدای بازنشستگان و مردم؛ فریاد معیشت، آزادی و کرامت
🖍🖍🖍🖌🖌🖌
۱.
↙️کنشگری اقشار مختلف
معلمان، کارگران، دانشجویان، پرستاران، بازنشستگان و زنان، بیش از سه سال است که فعالترین اقشار جامعه در اعتراضات مدنی بودهاند.
در این میان، بازنشستگان وزارت کشور، مخابرات و تأمین اجتماعی بیشترین حضور را در تجمعات داشتهاند؛ با اینکه بسیاری از آنان بالای ۶۰ سال سن دارند و با مشکلات جسمی و معیشتی فراوان دستوپنجه نرم میکنند.
۲.
↙️زنان و پایداری در برابر اجبار
زنان ایران در موضوع
«حجاب اختیاری» پیشگام بودهاند و
همین مقاومت، خشم جریانهای افراطی
را برانگیخته است. این حکومت در برابر زنان همواره عقبنشینی کرده، زیرا تنها گروهیاند که از آغاز انقلاب تاکنون در برابر حجاب اجباری سر خم نکردهاند.
۳
↙️. بحران معیشت و فروپاشی اجتماعی
بازنشستگان با وجود بیماریهای متعدد، همچنان خرج فرزندان تحصیلکرده و بیکار خود را میدهند.
دختران به دلیل گرانی جهیزیه توان ازدواج ندارند؛ سن ازدواج به حدود ۳۵ سال رسیده است.
افزایش فقر و هزینهها موجب شده برخی جوانان به ازدواج سفید روی آورند.
به نظر من، این پدیده محصول ناگزیر شرایط اقتصادی و اجتماعی است، نه فساد اخلاقی.
. ۴
↙️ نگاهی فرهنگی از زبان یک معلم ادبیات
همسرم که دبیر ادبیات و بازنشسته است، میگفت:
«اگر در حوزههای علمیه، حافظ، سعدی و مولوی تدریس میشدند، فرهنگ ما شکل دیگری داشت. سعدی، جامعهشناس و روانشناس بزرگی بود؛ آثار او درس زندگی است.»
۵
↙️. ضرورت همبستگی
و سازمانیافتگی
کارگران، دانشجویان، معلمان، پرستاران و بازنشستگان باید در یک روز مشخص هر هفته بهصورت هماهنگ تجمع کنند.
راه دیگر این است که اقشار شاغل در کنار بازنشستگان بایستند. شعارهای آنان انگیزشی و روحیهبخش است و میتواند زمینهساز اعتصاب سراسری شود.
تجمعات پراکنده تاثیر چندانی ندارد؛ اما تداوم و همزمانی، فشار مؤثری بر حاکمیت وارد میکند.
۶
↙️ شرایط بحرانی در اقتصاد ایران
اکنون در آستانه بحرانی تاریخی هستیم؛
اقتصاددانان از دلار ۱۶۰ هزار تومانی و تورم بالای ۶۰ درصد سخن میگویند.
بسیاری از کارخانهها تعطیل شدهاند و نان برای مردم دستنیافتنی شده است.
۷
. ↙️مسئولیت فردی و امید جمعی
اگر هر فرد مسئولیت مدنی خود را بشناسد و بیآنکه به دیگری تکیه کند، به اعتراض یا اعتصاب بپیوندد، این حکومت بیش از چند ماه دوام نخواهد آورد.
تجربه انقلاب ۵۷ نشان داد:
هنگامی که توازن قدرت به سود مردم تغییر کند، نیروهای سرکوب ریزش میکنند و حمایت از حکومت فرو میریزد.
۸
. سخن پایانی
تصمیم با ما مردم ایران است:
میخواهیم در فقر، گرانی و خشم بمانیم،
یا خود را از شر دیکتاتوری دینی که خود را مقدس میپندارد، رها کنیم؟
انتخاب با ملت است.
«چو درد از حد گذشت، ناله، درمان میشود
سکوتِ خستهجانان، فریادِ انسان میشود»
سه شنبه
۶ آبان ۱۴۰۴
https://t.me/ghalamemoalem
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر