سکوت بس ااست

سکوت بس است: قیامِ واژه‌ها و عمل چون نیست فریادِ مؤثر، از بهرِ حقوقِ خسته‌ی ما، فشار و قیدِ ظُلم، فزون گشته بر پیکرِ استادان. آن‌ها، در بیمِ فردا، با تهدیدِ قضایی، رو در رو. ای همصنف، اکنون، اتحاد، فریضه گشت، چونان که آب بر تشنگی؛ دورانِ ترسیدن، سر آمده، وگرنه، فردا، سخت‌تر از امروز خواهد بود. رهایی، نه در خشمِ بی‌پایان، که در عَمَلِ هوشمند است و آن، تنها به اعتصاب! اعتصابی که بی‌خون، بی‌چشمِ کور، چرخِ ظُلم را از حرکت بازدارد، و این، وظیفهٔ میهنی است؛ زیرا: «سکوتِ ما، چراغِ سبزِ تاراج است، برای فردایمان.» برخیز! ای هموطن، اینک، زمانِ «یا ماندن در ملالِ دیروز» است، یا، «پندِ بیداری گرفتن»